Vals beschuldigd

Gisteren had ik een flashback naar een gebeurtenis uit mijn jeugd die ik dacht allang vergeten te zijn. Dat heb je wel eens: uit het niets komt ineens iets bovendrijven wat opgeslagen in je grijze cellen zit. Door een geluid, een gebeurtenis of iets anders wordt die gebeurtenis weer naar boven gehaald. Zo duidelijk alsof het op de dag van gisteren plaats vond.
Ik fietste gisteren in de stad en hoorde sirenes. Brandweer, politie, ambulance, de hele reutemeteut. Jongetjes van een jaar of tien renden er achter aan, sensatiebelust als ze zijn op die leeftijd.
In een flits zag ik mijzelf, vele jaren geleden. Ik zal ook een jaar of tien geweest zijn. We kwamen van gymnastiek, op een donkere winteravond. Mijn zus, een vriendinnetje en ik. In die tijd liepen we overal naar toe: naar school, naar gym, naar vriendinnetjes om te spelen. Nooit met de fiets. Volgens mij had ik toen nog niet eens een fiets. Alles te voet. En meestal rennend.
In de verte hoorden we sirenes en zagen we de blauw-witte lichten van de politiewagens. Wij er op af! Sensatie! Daar moesten we bij zijn!
Er bleek een boomstam over de weg te zijn gelegd, waar een auto op ongelukkige wijze tegenaan was gereden. Niet gezien in het donker.
Een beetje teleurgesteld, het was niet zo schokkend als we dachten, maakten we rechtsomkeert naar huis. We werden geacht direct van de gym naar huis te komen en deden dat ook altijd, brave meisjes als we waren.
Plots werden we in onze kragen gegrepen. Letterlijk. Door de politie.
“Mee komen, jullie!” We hadden geen flauw benul waarom. Maar leuk was anders.
“Snel wegrennen, hè, nadat jullie die boomstam over de weg gelegd hebben!” Bulderende agenten tegenover ons.
Al snel waren we alledrie aan het huilen. Wat een onwijs idiote beschuldiging! We konden soebatten wat we wilden: “naar gym geweest, niks met het ongeluk te maken, zware boomstam die wíj toch niet hadden kunnen verplaatsen, rennen omdat we altijd renden en niet omdat we ergens schuldig aan waren”... etc. etc., maar het hielp niet. De agenten dachten serieus dat ze de daders te pakken hadden.
Goddank was daar ineens de moeder van een ander vriendinnetje, dat vlak bij de plek van het ongeluk woonde. Zij heeft de agenten ervan weten overtuigen dat het belachelijk was dat drie tengere meisjes iets met die boomstam te maken konden hebben.
Zij nam ons mee naar binnen en troostte ons met warme chocolademelk. En ze belde onze ouders, die zich al afvroegen waar we bleven.
Ik weet nóg hoe ik me toen voelde. Het voelt afschuwelijk om ergens onterecht van beschuldigd te worden. Ik voel nog de onmacht en de vernedering.
Gek hè, dat zo’n gebeurtenis ineens weer op je netvlies staat…
Ik ben altijd een beetje bang voor de politie gebleven, ondanks hun leus dat de politie je beste vriend is. Mooi niet.