Ik vraag me wel eens af hoe het zou zijn: een ontmoetingsweekend voor slechthorenden.Als ik er aan denk krijg ik al lachkriebels.
‘Wat zeg je?’
‘Sorry, ik heb je niet verstaan...’
‘Watte?’
‘.......’
Oh oh oh, wat een spraakverwarring. Wat vreselijk vermoeiend.
Regelmatig krijg ik uitnodigingen voor gezellige weekendjes van de lotgenotenvereniging voor slechthorenden. Nog nooit heb ik de behoefte gevoeld mee te gaan met dit soort uitjes. Eerlijk gezegd lijkt het me verschrikkelijk. Ik wil heel graag bij de gewone wereld horen, en niet bij een clubje slechthorenden. Ik zou het Spaans benauwd krijgen.
Socialiseren en vakantievieren doe je met mensen die je kiest om hoe ze zijn, die je graag mag, waarmee het klikt, die je stimuleren, waar je je lekker bij voelt, etc etc, en niet omdat ze toevallig dezelfde kwaal hebben. Eigenlijk zou ik die kwaal ook nog het liefst vergeten. Iets wat natuurlijk tijdens zo’n weekendje helemaal onmogelijk is.
Op het programma voor het eerstvolgende uitje las ik onder meer: ‘gezellig bijkletsen’ en ‘napraten over de dag’.
Ik schoot gelijk al hartstikke in de lach. Zoiets zie ik meteen voor me. Als een scène uit een film. Een groepje slechthorenden bij elkaar, die elkaar uit alle macht iets proberen te vertellen. En het lukt niet!
Een bijkomende eigenschap van slechthorenden is dat ze vaak erg onduidelijk spreken. Dat maakt het communiceren er niet simpeler op.
Leuke en onzinnige woordgrapjes en adremmigheidjes zullen er ook wel niet bij zijn. Lekkere, luchtige, onzinnige small talk, iets waar ik van hou. Tuurlijk, ik geef toe dat ik het niet altijd kan verstaan, maar daar kan ik mee leven. (Een ander moet mij wel kunnen verstaan. Hihi!)
Kom ik nu over als een grote egoïst? Vast wel. Het zij zo. Ik voel echt veel compassie voor lotgenoten. Als geen ander weet ik hoe het is. Echt, echt waar.
Ooit, nog niet zo lang geleden eigenlijk, had ik een slechthorende vriend. Ik zie hem nu niet meer (dat lag niet aan de gemeenschappelijke handicap, maar aan andere zaken). Hij had als irritante eigenschap dat hij vond dat anderen maar moeite moesten doen om zich voor hem verstaanbaar te maken, maar zelf deed hij dat nauwelijks. Hij stond in het centrum van zijn handicap, en overschreeuwde zichzelf regelmatig zonder dat hij door had dat een ander iets aan het vertellen was, of dat het onderwerp allang op iets anders was overgegaan.
Bovendien was iets als relaxed een filmpje kijken of zo ook verre van relaxed met hem. Als ik iets tussen neus en lippen door opmerkte, onzinnig commentaar bijvoorbeeld, of een grapje, dan zette hij de DVD stop en vroeg om herhaling van wat ik gezegd had. Al het spontane commentaar drukte hij zo volledig de kop in. Hij stopte de DVD ook als hij zelf wat ging zeggen. En nee, hij was niet dover dan ik, mocht u dat soms denken.
Ik weet niet precies waar het verschil in benadering van onze handicaps in lag. Wellicht door het feit dat hij op een school voor slechthorenden heeft gezeten. Ikzelf heb altijd op gewone scholen gezeten. Daar hebben mijn ouders toentertijd heel bewust voor gekozen. Ik ben gewend me aan te passen en scherp te zijn. Het kunnen horen van een ander is helemaal mijn eigen verantwoordelijkheid. Ik kan me prima redden. Men mag best een beetje rekening met me houden, maar meer ook niet.
Oh ja, op het programma van het dovenweekend staat ook Nordic walking en Afrikaans trommelen. Nog meer redenen om niet te gaan.
21 opmerkingen:
Ik krijg via de patiëntenvereniging voor fybromialgie ook regelmatig dingen om 'gezellig samen te zijn' met lotgenoten. Ik zie het niet als 'lot', maar als een lastige bijkomstigheid in mijn leven. Maar ik leef er niet minder om. Ben één keer naar zo'n bijeenkomst geweest, maar daar word je dus zwaar depressief van. Niks voor mij.
Ik snap je heel goed. Met bij elkaar kruipen bereik je niets en benadruk je alleen maar dat je anders bent. En je bent nu juist niet anders alleen een beetje anders.
Ik heb dat al zo vaak tegen ze gezegd maar volgens mij willen ze niet luisteren :)
Weet je wat veel leuker is? Net zoals vorig jaar een keertje afspreken met de dames B., E. en H.
;-)
Wibier en foute jassen... ;-)
@BB: Ik snap je helemaal! Er zullen ongetwijfeld mensen zijn die het geweldig vinden, misschien vooral mensen die een aandoening nog maar net hebben, en die in een acceptatie-fase zitten, maar ik zou me er hoogstongelukkig voelen.
@Peng: Ja! Dat heb je raak onder woorden gebracht. Ik wil me er niet te erg mee identificeren. Ontkennen nou ook weer niet, het is nu eenmaal zo.
@Helen: Haha, die jassen :-) Ik denk dat H&M zijn tijd vooruit was, want volgens mij zijn dat soort jassen dit jaar hipper dan vorig jaar :-)
Het was inderdaad gezellig! Wie weet komt het er nog eens van..
Ik ben ook slechthorend en ik kan me helemaal vinden in jouw redenen om niet mee te gaan op 'slechthorendenkamp'. Het legt er zo'n nadruk op en ik ben er niet zo mee bezig. Zoals die ex-vriend van jou zich gedraagt/gedroeg, daar zou ik me ook vreselijk aan ergeren.
@Suzan: Een lotgenoot op mijn log vind ik wél leuk! Hoe ben je hier gekomen? Via een bepaald trefwoord of zo? Of bij toeval? Heb je zelf ook een log?
Ondanks mijn 'handicap' voel ik me heel normaal. Eigenlijk sta ik er nooit te veel bij stil.
Ik vind het dat gezond standpunt Goentah. Ik heb ooit voorbeelden gezien van mensen die gehandicapt waren en vol van zelfmedelijden.
Dat waren niet de leukste persoonlijkheden. Gelukkig ken ik ook goede voorbeelden.
....en dat terwijl jij juist geen last hebt van het afrikaanse getrommel. ;)
gelukkig is lachen nooit onduidelijk, zelfs geluidloos zie je een lach. mooi stukje geschreven goentah. :)
Jij een gehoorprobleem? Nooit van gehoord.
Ik.
Wat... ?
Ik heb zelf geen handicap of chronische aandoening, maar het is me wel eens opgevallen dat mensen er inderdaad verschillend mee omgaan. Sommige mensen hangen hun identiteit er (groten)deels aan op. Ik denk dat het te vergelijken is met het meer algemene feit dat sommige mensen zich slachtoffer voelen en geen invloed denken te hebben op hun leven, terwijl een andere groep mensen het gevoel heeft dat het leven maakbaar is. Ik weet waar mijn voorkeur naar uit gaat.
Iedereen moet doen wat hem/haar het beste lijkt, maar mij persoonlijk lijkt het door eenzelfde beperking te hebben recreatief bij elkaar kruipen ook niets. Toch hebben belangenverenigingen/cliëntenverenigingen wel hun nut. Voor mensen die nog moeten leren iets te accepteren kan het krijgen van herkenning een hele doorbraak zijn. En dooramen veschten voor voorzieningen sta je ook sterker.
@Gerard: Je wordt toch wel een beetje gevormd door de omstandigheden, of door je handicap. Dat kan haast niet anders. Zwelgen in zelfmedelijden mag af en toe best, maar niet langer dan een minuutje of zo :-) Beter maar positief blijven.
@Wies: Ik vraag me af of er bewust voor het trommelen gekozen is. Het idee er achter begrijp ik wel. Ernstig slechthorenden en totaal doven kunnen misschien ook wel een soort trilling voelen. Of gewoon lekker (a)ritmisch mee slaan.
Af en toe je eigen handicap op de hak nemen is alleen maar gezond. Vooral bij slechthorendheid heb je vaak grappige situaties. Het blijft natuurlijk triest, maar er om lachen werkt bevrijdend.
Dank je voor je compliment!
@Erik/anoniem: Ik een probleem? Nah... Zelfs een gehoorstoornis is geen probleem!
@Anders: Ben je doof of zo? :-) Ik weet nog wel een leuk uitje voor je, ergens in september...
@She: Het hangt natuurlijk wel van de ernst van de handicap af. Maar ook zeer zeker aan je instelling. Je hebt veel meer plezier in je leven als je positief bent!
@Hanscke: Ik krijg via de mail altijd berichten van de slechthorendenvereniging. Dat vind ik genoeg. Via die mailinggroep kun je je ei best kwijt, ook kun je informatie vragen, of praktische tips of iets dergelijks. Er zijn ook altijd wel een paar figuren die dingen voor elkaar weten te krijgen wat betreft voorzieningen/ hulpmiddelen of vergoedingen. Dat is mooi. Bijelkaarhokken hoeft voor mij niet.
Je hebt groot gelijk dat je niet gaat, zou ik ook niet doen, niet kunnen zelfs.
Natuurlijk, het zal voor velen anders liggen maar als je jouw mankementje niet als een probleem beleefd dan hoor je op zo'n 'ontmoetingsweekend' niet thuis.
Er is dus ook een overnachting bij? Voordeel: men houdt elkaar niet wakker door gesnurk.
@Epi: Ik zou me er doodongelukkig voelen. Ik voel me namelijk niet doof of oud en dement, hahaa! Geintje hoor, doven zijn niet persé oud en dement, er zullen genoeg doven als ik zijn, maar ik neem aan dat die ook niet komen :-)
En verder heb ik inderdaad nooit last van andermans gesnurk. Heel handig :-)
I'm impressed, niks gemerkt in een kakelend boekenclubje :). Zo'n uitje zou ook niks voor mij zijn, ik vind het al vermoeiend genoeg als vriend en ik elkaar in Parijs verkeersgedruis beurtelings niet verstaan (en de licht verminderde functie in 1 oor die wij beiden hebben komt nog niet in de buurt van slechthorend)
Hmmm heb je wat tegen NW? Mijn moeder is er 15 kg van afgevallen. Anyway, misschien is zo'n weekend wel erg gezellig?
Ik kwam eens per toeval op je blog, er stond een link naar jou op een andere blog. Ik las je logs, vond ze leuk en kwam er later achter dat jij ook niet goed hoort. Dus nee, niet gegoogled op 'slechthorendheid' o.i.d. ;) Ik lees je blog ook niet omdat je, net als ik, slechthorend bent, maar omdat je leuk schrijft. (Zelf heb ik geen log trouwens.) En inderdaad, voordeel is wel weer dat je geen of minder last hebt van gesnurk en andere vervelende geluiden ;)
@Sekreet: Ik kan het heel goed camoufleren, maar ooit val ik door de mand :-) Ik dacht dat iedereen het wel wist door mijn blog, vandaar dat ik het niet zo specifiek gemeld had. Beter ook, want ik wil niet anders zijn :-)
@Hette: Je hebt gelijk, er is niets mis met NW. Sorry als ik je misschien beledigd heb. Het is gewoon een sport. En sporten is gezond! Hartstikke goed dat het je moeder gelukt is om door bewegen af te vallen!
Je merkt het scherp op: ik sta bol van de vooroordelen... Wat betreft 'gezellige weekendjes' en wat betreft NW.
@Suzan: Dank je voor het compliment!
Overigens vind ik dat slechthorendheid meer nadelen dan voordelen heeft, maar dat zul jij ook wel weten...
Er wordt hier wel HEEL negatief gedaan zeg!! Ik zie wel voordelen aan een slechthorendenkamp. Niemand irriteerde zich aan elkaar en iets niet verstaan was absoluut niet erg. Persoonlijk vind ik het ook heel erg hoe u uw vriend afzijkt. Zelf hoor ik aan beide oren slechts 20% en ik snap precies waarom uw vriend de dvd stop zet. Zo voorkom je simpelweg misverstanden. U beweerd ook dat uw afwijking hetzelfde is als uw vriend. Heeft u er bij nagedacht dat hij misschien uw stem niet goed verstaat? Iedere slechthorende heeft een eigen stukje hulp nodig. Misschien kunt u door het geluid van een dvd heen ook andere geluiden verstaan, maar dat kunnen echt niet alle slechthorenden, uw vriend kan geluid waarschijnlijk beter verwerken tot woorden wanneer er geen achtergrond geluid is. Ik vind het belachelijk dat u hem durft te verwijten dat hij de dvd stop zet om te vragen of u uw worden nog wil herhalen, dat is toch logisch?! Hij is immers SLECHTHOREND!
Verder in het algemeen: Ik kon mijzelf pas accepteren toen ik slechthorende vriendinnen aan m'n zij kreeg met wie ik kon praten over problemen die mijn horende vriendinnen niet kunnen begrijpen. Het geeft mij steun als ik vlak voor dat ik naar de film ga met mijn horende vriendinnen een smsje krijg: 'Lieverd, veel plezier!! Geniet ervan' En dat ik weet dat degene die dit smsje stuurt precies weet waar ik bang voor ben. Natuurlijk had ik een leuke avond en zoals altijd helpen mijn horende vriendinnen waar ze ook maar kunnen. Er was iemand die mij uitschold voor dove, waarop een horende vriendin van mij zei: 'Wat zeg je?' in gebarentaal en dat vervolgens mijn horende vriendinnen ook deden alsof ze doof waren.
Ik geloof dat accepteren en ervaringen delen het beste is wat je kunt doen.
Een reactie posten