This file cannot be deleted

Herinneringen…. Ze kunnen mooi zijn, maar ook pijnlijk. Zolang dat laatste het geval is, stop ik ze diep weg, en pijnig ik mezelf slechts af en toe door ze naar boven te halen. Ooit zal het helemaal pijnloos zijn.
De laatste scherpe randjes van het verdriet slijten al aardig. Het verleden heeft geleidelijk aan een plaats gekregen. Een cliché-uitdrukking, maar pas nu begrijp ik de betekenis er van.
Opruimen, schoon schip maken en loslaten hoort bij de verwerking van verdriet. Het grofvuil heeft al heel wat oud zeer van me mogen ontvangen, en nu zit ook de prullenbak van mijn computer vol met afval. Documentjes die me een klein prikje in mijn hart gaven. Niet zozeer vanwege de inhoud, maar vooral door de herinnering aan bepaalde periodes uit mijn leven. Zakelijke brieven die ik opgeslagen had, maar ook uittreksels en samenvattingen uit mijn apothekersassistentenopleiding. Dat was een heftige tijd. Niet de opleiding, maar die tijdsspanne. De meest turbulente tijd van mijn leven. Aan sommige gebeurtenissen denk ik niet graag terug, en wil ik nooit meer herinnerd worden.

Er is veel in mijn digitale prullenbak beland tijdens mijn drang tot opschonen, maar weg is het niet. Het is mijn bagage, iets wat ik voor de rest van mijn leven bij me draag. Het staat op de harde schijf zogezegd.
(Tussen twee haakjes, ik stond versteld van mijzelf dat ik zulke intelligente uittreksels geproduceerd had. Jeetje zeg, wat knap! Ik herinner me dat mijn samenvattingen onder mijn klasgenoten circuleerden, iedereen wilde een kopie, zelfs de docente vroeg een kopie toen ze er een onder ogen kreeg.)

Ik kwam ook documentjes tegen die me deden glimlachen. Herinneringen aan mooie gebeurtenissen, aan goede tijden. Ook dat knaagt een beetje. Zag ik het mooie toen niet? Herkende ik het domweg niet? Of moet je eerst door een dal voor je het weet?
Eén documentje wil ik met u delen, ik had het ooit geschreven voor in het clubkrantje van de scouting van mijn dochters. Ik vind het een grappig stukje. Het was een leuke, gezellige tijd.

"Een jaar lang heeft hij trots bij ons op de kast gestaan: het wasbolletje. Een wasbol op een sokkeltje. Het riep steevast vragen op van gasten en bezoekende familieleden: ‘Wat is dat nu weer?!’ En iedereen vond het een geweldig originele vondst, zo’n wasbolletje als wisseltrofee. Ik was erg aan dat ding gehecht geraakt.
Iets minder leuk was de reden waarom dat bolletje bij ons heeft staan pronken. Iedere week kreeg ik namelijk een vuilniszak vol stinkende, vaak naar terpentine ruikende oude lappen. Deze lappen worden op het Landje gebruikt als theedoeken, handdoeken en duizenddingendoekjes. Heel vaak zat het weer erin, maar dat deerde niemand. Na een kookwas, met voorwas en lekker ruikende wasverzachter, zag het er meestal weer toonbaar uit en ging de ‘schone’ was weer richting Landje.
Ondanks al dit gemopper heb ik graag de vuile was voor de Willies gedaan. Ik vond het bijna jammer dat er op een gegeven moment een afwasmachine op het Landje kwam. Dat betekende zeker de helft minder was.
Tijdens de jaarlijkse BBQ werd het tijd om het wasbolletje door te geven. Met pijn in mijn hart heb ik hem nog een laatste aai over zijn bolletje gegeven. Dit jaar mag hij bij de familie*** op de kast pronken. Hopelijk zorgen zij goed voor hem…(en voor de vuile was!).

Dag lief bolletje"

Gebeurtenissen vormen je tot wie je bent. Ik ben wie ik ben, dankzij en ondanks. Vanaf hier gaat het verder. Het wasbolletje is niet meer, vuile was wil ik niet meer, het verleden is voorbij. Ik ga nieuwe, mooie herinneringen maken. Bewust, zodat ik ze later nog herken.
Heel af en toe mag ik best een beetje weemoedig zijn over hoe alles gelopen is. Zoals nu bijvoorbeeld…