Piemonte, een prachtige streek

Ik was nog nooit in Italië geweest. Althans, niet echt. Die drie kilometer die we ooit over de Frans-Italiaanse grens reden, laat ik even buiten beschouwing. Dit jaar dus voor het eerst in la bella Italia. Je hoort iedereen over Toscane en Umbrië, en dat dat de mooiste streken van Italië zouden zijn, maar waar wij zaten was het minstens even mooi. Ik heb daar natuurlijk geen vergelijk van, maar het moet haast wel. Wij gingen naar Piemonte, letterlijk vertaald ‘de voet van de bergen’. En steil was het. Jeminee. Scary. We hadden drie fietsen mee (mijn fiets bleef thuis, omdat ik afdalingen doodeng vind) en ons reisgezelschap heeft aan den lijve ondervonden hoe steil het was. Respect.
Om bij ons huis te komen, moesten we twintig minuten bergop. Twintig minuten van de bewoonde wereld, zogezegd. De ‘bewoonde wereld’ was Acqui Terme, een prachtig Romeins stadje met een warmwaterbron. Indrukwekkend. We gingen daar voornamelijk heen om boodschappen te doen en om uit eten te gaan (pizza!), en iedere keer dat we er kwamen, waren we onder de indruk van de historie en de typisch Italiaanse straatjes en steegjes.
Het huis dat we voor twee weken mochten bewonen was werkelijk fantastisch. Sprookjesachtig mooi. We voelden ons miljonairs.
‘s Ochtends gewekt worden door de zon, en koffie drinken op het zonovergoten balkon… Onwaarschijnlijk heerlijk. Geen directe buren, volledige privacy. Privézwembad. We hielden heel wat rustdagjes, dat snappen jullie. Nee, dat was geen straf daar. Ik had vier boeken mee, maar heb ‘slechts’ één boek uitgelezen. Een Engelstalige roman van 900 bladzijden. Ik had gedacht dat ik veel meer zou lezen, maar het was zo ontspannend en relaxed dat ik domweg niet aan mijn boeken toe kwam.
Van tijd tot tijd waren we actief. We hebben de omgeving te voet verkend. Gewoon vanaf het huis. De berg af, een dal in, en een via een andere berg ‘onze berg’ weer op. Wow, zo mooi.
Natuurlijk gingen we naar Milaan. Wereldstad Milaan. Daar móet je gewoon naar toe. Het historisch centrum is werkelijk prachtig. Net als de Duomo, oftewel de Dom. Helaas mochten we er niet in, omdat ik gekleed was in een outfit die mijn schouders bloot liet. Mijn navel was wel bedekt (ook een eis), maar dat was niet voldoende. Ik was niet zedig genoeg gekleed om naar binnen te mogen. (Oordeel zelf, uiterst rechts op de foto.) Ach, de aanblik van de Duomo was al zo fantastisch, dat ik het niet nodig vond een shawl te kopen die mijn schouders zou bedekken.



Dat Milaan niet alleen blizz en happiness was, vertel ik de volgende keer.