woensdag, augustus 13, 2008

Zomaar wat mijmeringen...

Dat koken niet echt mijn hobby is, dat weten degenen die me goed kennen. Op zich kan ik natuurlijk best koken. Ik heb godmagwetenhoelang dagelijks voor mijn gezin gekookt. Fantasieloos, mag ik wel zeggen. Tenminste, dat denk ik. Als ik terugkijk naar het verleden, lijkt er een grijze waas over te hangen. Niet alleen wat betreft het eten. Veel zaken zijn vaag. Misschien heb ik het bewust geblokt. Wie zal het zeggen. Wat ik nu vooral weet, is dat we het best goed hadden vroeger. (Of we ook lekker aten, weet ik echt niet meer.)
In mijn herinnering is er een voor en een na. Voor de scheiding en na de scheiding. Vlak na de scheiding is het vooral heel grijs, heel vaag. Het begint nu steeds helderder te worden. Alsof ik weer leef, alsof de pijn wat minder is geworden. Godsamme, wat een kuttijd was het. Drie jaar van pijn en eenzaamheid. In die tijd begon ik te bloggen. Het bloggen was mijn redding, mijn uitlaatklep. Andere bloggers waren mijn vrienden. In mijn directe omgeving had ik niemand. Van de vrienden uit mijn omgeving wilde ik niets meer weten. Ik stootte ze af. Bewust. Ik kon het echt niet aan. Het was allemaal te pijnlijk. Zij kenden mijn verleden, zij herinnerden mij aan wat er niet meer was. Wat was ik ongelukkig in die tijd. Voor de buitenwereld hield ik de schone schijn op. Ik sloot me af, liet niemand zien hoe ik me werkelijk voelde. Zelfs mijn familie toonde ik niet mijn ware gevoel. Het was een kwestie van overleven. Doorgaan en niet om kijken. Bang om in een zoutpilaar te veranderen. Doorgaan, doorgaan, doorgaan.

Nu kan ik vrijwel zonder pijn aan die tijd denken. Een knagend gevoel is wat er rest. Ik mis nog steeds ‘ons’. Ons gezin. We waren ooit een eenheid. Bovendien had ik mijn dochters heel graag een stabiele jeugd willen geven. Ik voel mij schuldig. Zij hebben nog steeds een vader en een moeder, maar die hebben allebei een andere partner. Ik had gewild dat ze een veilig thuis zouden hebben, met ouders die gewoon in een huis wonen en een eenheid vormen. Onze kinderen zijn prachtkids, ik ben vreselijk trots. Met een enorme flexibiliteit hebben ze deze situatie aanvaard. Onvoorstelbaar knap.

Ik dwaal af… Ik wilde het over iets heel anders hebben. Dat komt een andere keer wel. Iets over koken enzo. (Of het komt er niet, zo belangrijk is het nou ook weer niet.)

Morgen wordt mijn oudste dochter 24 jaar. Wellicht dat mijn gedachten daardoor afdwaalden naar vroeger. Ik ben zo trots op haar. Ze is een fantastische jonge vrouw die vol zelfvertrouwen de toekomst tegemoet gaat. Niet dankzij mij. Ik heb het gevoel dat ik gefaald heb.

10 opmerkingen:

Anoniem zei

Als je zo'n fantastische dochter hebt, kan het niet zijn dat je gefaald hebt! Deels karakter, een groot deel opvoeding, dat heeft er voor gezorgd dat ze zijn zoals ze nu zijn.

Gefeliciteerd! Maak er een mooie dag van :-).

Anoniem zei

Je bent heel dapper geweest en je hebt doorgezet in een lastige en zware tijd. Je hebt het jusit goed gedaan en je kookkunsten, tja, die doen daar niet aan af , toch? :)

IIG hartelijk gefeliciteerd met je dochter!

Anoniem zei

Ik zie vaak kinderen waarbij de ouders krampachtig bij elkaar blijven, omdat ze denken dat dat beter voor de kinderen is. Ik denk dat jij juist de moed en de kracht hebt gevonden om je kinderen dat te besparen. Misschien dan wel zonder vader en moeder samen, maar wel met ouders die apart veel van hun kinderen houden.

En van harte gefeliciteerd met de verjaardag van je dochter!

Anoniem zei

Ik ben het helemaal met Esther eens, maar kan me voorstellen dat je niet tevreden bent over hoe je toen was, vooral omdat je je nu weer lekker voelt. Denk toch dat je dochters hartstikke trots op hun moeder zijn!

Anoniem zei

Tuurlijk wenst iedereen zo'n ideaalplaatje, helaas niet altijd haalbaar door de meest uiteenlopende factoren. En dan moet je er het beste van maken, en dat heb jij gedaan. Lijkt me juist een goed voorbeeld voor je dochters. Niet zo streng zijn voor jezelf!

Anoniem zei

Alles is al gezegd in de andere commentaren. Ik denk zeker niet dat je gefaald hebt. Dat moet je absoluut niet denken want anders was het niet zo'n kanjer geworden (ben maar 2 jaar ouder zie ik net...)

Anoniem zei

ga je voor haar koken ?
; )

Anoniem zei

Scheiden doet lijden, maar dat hoeft niet te betekenen dat men daar per definitie schade van oploopt. Een scheiding blijft wel je hele leven lang met je meegaan. Ik ben zelf ook gescheiden, dertig jaar geleden, maar ik geef iedereen de raad, denk er niet te licht over. Toch zou ik dezelfde beslissing weer nemen.

Anoniem zei

Goed dan geef ik maar wat tegengas. De meeste scheidingskinderen die ik heb leren kennen, hebben een verstoord beeld relaties. Het is voor hen niet vanzelfsprekend dat twee mensen bij elkaar blijven. Gewoon vriendje en vriendinnetje. Er is vaak een wantrouwen dat het ooit eens stuk kan lopen.

Je vader en je moeder, en dat die levend en bij elkaar zijn, is voor een kind de grootste zekerheid die er bestaat. Als deze zekerheid wegvalt, is het kind voor altijd veranderd. Ik gebruik hier overigens bewust niet het woord beschadigd.

En heeft u nu gefaald? Als u een stabiele jeugd voor uw dochters voor ogen had, dan ja. Maar u zegt zelf dat het prachtkinderen zijn, en dat u trots bent. Als dit geen vervalsd beeld van de realiteit is, geloof ik dat u niet gefaald heeft.

Anoniem zei

hé jakkes, natuurlijk heb je niet gefaald! Het zijn prachtkinderen en die hadden zich nooit zo ontwikkeld als jij daadwerkelijk had gefaald.