donderdag, augustus 07, 2008

Geld moet rollen

Eigenlijk heeft Anders gelijk: het was wel een heel onpersoonlijk verslag van mijn vakantie. Een tekst die niet zou misstaan in een reisgids of een folder van de VVV. Toen ik het naderhand doorlas, dacht ik ook bij mezelf ‘gatver, wat een slijmtekst’. Ik gooide er nog wel een soort cliffhanger in om het niet al te dodelijk saai te maken, maar het was gewoon onder de maat en ik kwam er ook al niet toe om het vervolg te schrijven. Tot Anders met zijn opmerking kwam.
Het moet er nu maar eens van komen. Ongecensureerd en ongekuist.

We gingen naar Milaan. Het was ruim twee uur rijden, maar we hadden het er voor over. Van te voren hadden we bedacht dat we de auto zouden parkeren bij het startpunt van een metrolijn. Best slim bedacht (om eerlijk te zijn hadden we dat niet zelf bedacht, maar lazen we het in de Trotter), al hadden we gedacht dat daar vast een soort P + R locatie zou zijn. Nee, zoiets kennen de Italianen niet, zodat we toch nog naar een parkeerplek moesten zoeken. In de hoop dat we hem aan het eind van de dag nog zouden kunnen terug vinden, parkeerden we de auto in een achteraf straatje bij het metrostation. We kochten een metroticket (een hele onderneming, aangezien de loketbeambte weigerde Engels te verstaan) en we stapten in de metro naar de Duomo. Toen waren we nog enthousiast en opgewonden door het bezoek aan de wereldstad en vonden we de Italianen nog een vriendelijk volkje. (Behalve die ene loketbeambte dan.) Zo anders dan de Fransen bijvoorbeeld. Fransen kunnen zo bot doen. Nee, dan de Italianen. Beleefd, bereid te helpen, altijd vriendelijk.
In de metro was het druk. We hingen aan zo’n paal in het gangpad. Om ons heen stonden veel vriendelijke, beleefde en behulpzame Italianen. De metro schudde erg, dus bonkte er af en toe een vriendelijke, beleefde en behulpzame Italiaan tegen ons aan. Ik hield mijn tas in een antizakkenrollerhoudgreep, want je weet maar nooit. Mijn ene hand aan de paal, mijn andere hand om mijn tas. Plots viel er wat op mijn voet. Ik keek naar beneden en herkende de portefeuille van mijn Lief.
‘Tjezus man, ze proberen je te rollen!’
Bleek van schrik, maar met een zucht van opluchting, raapte ik zijn portemonnee op en we zeiden tegen elkaar dat we door het oog van de naald gekropen waren. Wat als… Je moet er toch niet aan denken zeg.
Met de bibberaties nog in de benen zegen we neer op een terras met uitzicht op de Duomo. ‘Ach, we zijn maar een keer in Milaan’ vergoelijkten we deze uitspatting voor ons zelf. De Italiaanse ober begreep niet helemaal wat we wilden (gewoon een grote kop koffie en een glas gewoon drinkwater vanwege het warme weer en de dorst, zo moeilijk is dat toch niet) en plots zagen we onszelf achter enorme glazen koffie (een soort sorbetglas op een voet) en een fles peperduur mineraalwater. We slikten even en zeiden manmoedig tegen elkaar ‘ach, het is vakantie’ en we waren bereid alles te betalen. We schrokken niet eens van de rekening. Dat die hoog zou zijn hadden we ingecalculeerd. De rest van de dag zouden we zuinig doen, echt waar. Geen buitensporigheden meer van welke aard dan ook. Met de hand op de knip zogezegd. Ons bin zunig.

Moet ik nog verder vertellen? Die portemonnee hè, waar we de koffie mee zouden betalen hè, en die belachelijk dure fles water die we ongevraagd kregen, die was natuurlijk hartstikke leeg. Dat hadden jullie vast al begrepen.

10 opmerkingen:

Anoniem zei

Now we 're talkin'...

Anoniem zei

Ja, ga graag nog verder Goentah. (Hier viel ook niets in te kuisen.)

Gonda zei

@Marius: Het is ook nooit goed!! Moet ik ook nog vertellen hoeveel $$$ er in de portemonnee had gezeten? Daar kun je haast nog een keer van op vakantie... (Vraag me niet waarom al dat geld er in zat...)

Anoniem zei

En,moesten jullie toen afwassen? :-(

Anoniem zei

Hè, wat vervelend. Tja, Italianen schijnen een bepaalde reputatie te hebben, maar toch jammer als 'ie bevestigd wordt en helemaal balen dat jullie het slachtoffer waren! Een goede vriendin van me werd trouwens een keer gerold in de metro van Parijs.

Ps. Je moet gewoon weer wat meer gaan schrijven, dan lukt het vast vanzelf om weer 'smeuïge' verhalen te schrijven ;-).

ed schenk zei

jammer van dat geld

Anoniem zei

Een thriller...huuh...mijn vrouw is gerold bij eht uitstappen uit een trein, niet in Italie overigens... . Ik heb me overiebns eens latgen vertellen dat in Frankrijk en Italie oop het erras zitten de prijzen van drankjes verdubbeld, is dat ook zo?

Anoniem zei

Dat is vreselijk balen zeg! Maar waarom hadden jullie dan zoveel geld op zak? Wij gaan altijd maar met een paar tientjes op weg. De rest laten we achter in het hotel. En als we veel geld meenemen dan draagt manlief dat altijd in zo'n zakje op zijn borst onder de kleren. Misschien een tip voor de volgende keer ;-)

Oh, ik kan me voorstellen dat jullie zo vreselijk boos waren. Hoe hebben jullie het uiteindelijk nog betaald?

Gonda zei

@Allen: Het was inderdaad vreselijk balen. We waren behoorlijk pissed. De rekening van het terras kon ik nog net uit mijn eigen portemonnee betalen, alle muntjes bij elkaar gelegd... En waarom we zoveel op zak hadden? Tja, dat vraag ik me ook af.. Niet echt mijn idee. Ik zou het zelf anders doen. Maar we hebben een les geleerd!

Lisanne zei

Dag Gonda,


Ik heb een leuk verzoekje aan je. Ik schrijf voor het meiden/vrouwenblad Flair,waar ik iedere week de rubriek 'Waar doet ze het van' voor schrijf. Hierin interviewen we vrouwen die vertellen over hun inkomsten en uitgaven en (niet onbelangrijk!) goede spaartips.

Ik stuitte op jouw inspirerende (!) blog en denk dat je heel veel leuke antwoorden kan geven en een uitstekende kandidaat voor onze rubriek! Zo werd ik aangesproken door je blog 'geld moet rollen'.

Het interview kan telefonisch en er hoeft geen foto of achternaam bij. Je mag het stuk lezen vóór publicatie.

Mijn vraag is of het je leuk lijkt hieraan mee te doen. In de bijlage heb ik een voorbeeld bijgevoegd, dan kun je er even rustig naar kijken.

Ik hoor graag van je!

Hartelijke groet,

Lisanne van Sadelhoff
l.vansadelhoff@gmail.com