Running mates

Sinds een aantal maanden loop ik hard. Nou ja, echt hard loop ik niet, maar ik weiger te zeggen dat ik jog. Dat klinkt als sjokken, en ik kijk wel uit dat mijn lopen er zo uit gaat zien.
Mijn Lief en ik zijn met hardlopen begonnen om de stoppen-met-roken-kilo’s er af te krijgen. Dat lukt helaas matig, maar we voelen ons er wel fitter bij.
Eigenlijk ben ik geen loper. Volgens mij heb ik geen duursportspieren. Toen ik begon, leken twee minuten een eeuwigheid. Op internet had ik een een beginnersschema gevonden, en daar heb ik me (een beetje) aan gehouden. Het begon simpel: twee minuten hardlopen, twee minuten wandelen en dat een keer of vijf. Ik was kapot van die twee minuutjes. Na een tijdje liep ik niet meer volgens schema, maar bepaalde ik van te voren een route op afstandmeten.nl. Zo doe ik het nog. Ik heb mijn vaste rondje, maar wijk er wel eens van af, of breid hem uit. Na afloop kijk ik dan even hoe lang de gelopen route was.
Tijdens de zomermaanden heb ik meer gefietst dan gelopen. Zelfs dat mondjesmaat, ik ben een mooiweerfietser, maar áls we fietsten was het wel een behoorlijke afstand: tussen de 50 en 80 km. Toch, ondanks het fietsen - je gebruikt immers andere spieren - had ik het gevoel opnieuw te moeten beginnen met lopen en dat mijn conditie waardeloos was. Eind augustus zijn we weer gestart. Het voordeel van lopen met z’n tweeën is dat je elkaar motiveert. Ik loop graag voorop, ik wil mijn eigen tempo bepalen. Als mijn Lief te dichtbij komt, of me in dreigt te halen, weet ik dat mijn tempo instort en dat ik moet versnellen. Als ik me in laat halen, ben ik verloren. Dan zak ik helemaal weg, en laat ik het erbij. Ik heb die ogen in mijn rug nodig om vol te kunnen houden. Het helpt me over mijn dipjes heen.
In je eentje lopen is lang niet zo fijn. Een stemmetje in mijn hoofd begint al vanaf de start te zeuren over mijn geplande route. ‘Zullen we toch maar dat kleine rondje lopen?’ Of: ‘Ik ben zo moe…ik heb vandaag geen goede benen… ik wil even wandelen...’ Heel moeilijk om dat te negeren. Als het echt te erg wordt met dat luie monstertje in me, stel ik me voor dat ik Oprah Winfrey ben. Zij is ooit met hardlopen begonnen om af te vallen, en liep uiteindelijk een marathon. Als je Oprah Winfrey bent, kun je er natuurlijk niet halverwege de brui aan geven. Dan ga je publiekelijk af. Tijdens het lopen verander ik dus in Oprah Winfrey en verbeeld ik me dat ik word toegejuicht door enthousiaste fans die langs mijn route staan. (Ja, te triest voor woorden, maar het helpt me wel om het vol te houden.)
Ik heb grote bewondering voor Oprah Winfrey wat betreft haar discipline. Haar personal trainer besloot dat ze een wedstrijd zou lopen om gemotiveerd te blijven, maar op dat moment was er geen geschikte wedstrijd qua afstand en locatie. Haar trainer schreef haar vervolgens in voor een halve marathon en ze liep hem nog uit ook! Later liep ze nog eens een hele marathon. Wat een sterke vrouw, wat een doorzettingsvermogen. Ik weet hoe zwaar het is.
Ik heb natuurlijk geen persoonlijke trainer, zoals Oprah, maar ik heb mijn Lief die me vol trots omhelst en me een high five geeft als we ons rondje volbracht hebben. Hij weet hoe zwaar ik het heb, en in zijn ogen lees ik respect. Daar doe ik het voor.