Het oefenen voor Egmond gaat lekker. Niet dat alle trainingen lekker zijn, maar we trainen consequent en we maken vorderingen. Onze gemiddelde snelheid is duidelijk hoger geworden de afgelopen weken.
Zaterdag liepen we een 11 km rondje (iets langer dan de Egmond-kwart marathon). Hoorn-Wognum-Hoorn. Alleen het eerste en het laatste stuk in de bebouwde kom, dus beschut, het grootste gedeelte liepen we door het kale Westfriese landschap. Alhoewel, echt kaal is het niet, eigenlijk is het best een mooi stukje Noord-Holland. Als je er oog voor hebt tijdens het lopen tenminste en als je de A7 weg denkt. We zwaaiden even naar Cor Bakker (die ons niet zag) en liepen om de kerk van Wognum heen terug naar Hoorn. Vette tegenwind. En koud dat het was… Sjonge. Het deed zeer! Anderhalve kilometer voor het einde nog een pittig viaduct. Ik had het gevoel dat ik stil stond. De endorfines hadden geen zin om tevoorschijn te komen. Nog nooit zo blij geweest om thuis te komen. (Thuis is eindpunt, mijn Lief's huis. Ik voel me thuis bij hem.)
Omdat ik dat fijne gevoel van het lopen toch wilde beleven dit weekend, gingen we vandaag, zondag, nog een klein loopje doen. Ik had gedacht dat onze standaard 5 km-route als een lekker kort en relaxed tochtje zou aan voelen, waarbij de endorfines de vrije loop zouden hebben, maar dat viel vies tegen. Weer had ik het gevoel stil te staan, en ik moest me op het tweede deel van de route laten inhalen door mijn Lief. Hij leek vleugels te hebben, terwijl mijn benen als stukken dieplood aan mijn romp hingen.
Ben ik te fanatiek geworden? Wil ik teveel en te snel? Onze tijd van vanmorgen was nog best redelijk, maar het was gigantisch afzien. Ik ging waarschijnlijk te hard van start. Het lekkere gevoel kwam wel, maar pas na afloop. Niet tijdens het lopen in elk geval.
Op 11 januari hoef ik geen toptijd te lopen, het gaat me puur om de overwinning op mezelf.
Zaterdag liepen we een 11 km rondje (iets langer dan de Egmond-kwart marathon). Hoorn-Wognum-Hoorn. Alleen het eerste en het laatste stuk in de bebouwde kom, dus beschut, het grootste gedeelte liepen we door het kale Westfriese landschap. Alhoewel, echt kaal is het niet, eigenlijk is het best een mooi stukje Noord-Holland. Als je er oog voor hebt tijdens het lopen tenminste en als je de A7 weg denkt. We zwaaiden even naar Cor Bakker (die ons niet zag) en liepen om de kerk van Wognum heen terug naar Hoorn. Vette tegenwind. En koud dat het was… Sjonge. Het deed zeer! Anderhalve kilometer voor het einde nog een pittig viaduct. Ik had het gevoel dat ik stil stond. De endorfines hadden geen zin om tevoorschijn te komen. Nog nooit zo blij geweest om thuis te komen. (Thuis is eindpunt, mijn Lief's huis. Ik voel me thuis bij hem.)
Omdat ik dat fijne gevoel van het lopen toch wilde beleven dit weekend, gingen we vandaag, zondag, nog een klein loopje doen. Ik had gedacht dat onze standaard 5 km-route als een lekker kort en relaxed tochtje zou aan voelen, waarbij de endorfines de vrije loop zouden hebben, maar dat viel vies tegen. Weer had ik het gevoel stil te staan, en ik moest me op het tweede deel van de route laten inhalen door mijn Lief. Hij leek vleugels te hebben, terwijl mijn benen als stukken dieplood aan mijn romp hingen.
Ben ik te fanatiek geworden? Wil ik teveel en te snel? Onze tijd van vanmorgen was nog best redelijk, maar het was gigantisch afzien. Ik ging waarschijnlijk te hard van start. Het lekkere gevoel kwam wel, maar pas na afloop. Niet tijdens het lopen in elk geval.
Op 11 januari hoef ik geen toptijd te lopen, het gaat me puur om de overwinning op mezelf.
Ik, Gonda, ga een kwart marathon lopen! (Klinkt verder dan 10 km, maar zelfs dat is best een eind.)
En dan was er vanmiddag nog de boekenclubmeeting. Dit keer in Rotterdam, bij Esther. Een aantal van de boekenclubleden was vandaag verhinderd, maar we waren toch nog met z’n vijven. Gezellig gekletst, (ook over het boek), en heerlijk gegeten. Esther’s spinaziegratin ga ik snel zelf maken.
Het boek wat we volgende keer gaan bespreken is “Zes beetwonden en een tetanusprik” van R. de Nooy. Zelf zou ik dat boek nooit hebben uitgezocht om te lezen, maar andermans keuze kan heel verrassend zijn. Ik ben heel benieuwd.
Terugkijkend op het weekend kan ik niet anders zeggen dan dat het een welbesteed weekend was. Voldaan gevoel, ondanks (of dankzij) de zware inspanning.
En dan was er vanmiddag nog de boekenclubmeeting. Dit keer in Rotterdam, bij Esther. Een aantal van de boekenclubleden was vandaag verhinderd, maar we waren toch nog met z’n vijven. Gezellig gekletst, (ook over het boek), en heerlijk gegeten. Esther’s spinaziegratin ga ik snel zelf maken.
Het boek wat we volgende keer gaan bespreken is “Zes beetwonden en een tetanusprik” van R. de Nooy. Zelf zou ik dat boek nooit hebben uitgezocht om te lezen, maar andermans keuze kan heel verrassend zijn. Ik ben heel benieuwd.
Terugkijkend op het weekend kan ik niet anders zeggen dan dat het een welbesteed weekend was. Voldaan gevoel, ondanks (of dankzij) de zware inspanning.
7 opmerkingen:
Goede link Goentah, wat meer achtergrondinfo over het boek. Ben erg benieuwd. En het was zeker gezellig.
Zoals ik vanmiddag al zei: goed hoor, al dat geren van je ;-). Vind het knap dat je het volhoudt!
Het blijft een heel dappere onderneming Goentah. Wat is je leven, bijna ongemerkt, toch anders geworden.
Dat boek van De Nooy lijkt me geen slechte keus, de keus van de auteur evemin (om er weg te gaan en niet begraven te worden in comfort). Het mooiste is jouw derde zinnetje tussen ().
Je 1e wedstrijd wordt heel speciaal, ga er vooral van genieten...
Respect voor zoveel energie ;)
Je bent echt wel heel fanatiek Goentah! Petje af!
Ik blijf het knap vinden dat je ook in de kou hardloopt! Die endorfines wil ik ook best wel, maar daar doe ik dan maar andere dingen voor ;-).
Denk trouwens dat we een interessant boek hebben uitgekozen als ik de link lees.
Hou vol Gonda, enne . . mooi hè West Friesland.
Een reactie posten