Caesarion

Toen ik Tommy Wieringa bij Pauw & Witteman zag, raakte ik net zo in de ban van zijn stem en persoon als een paar jaar geleden van zijn boek Joe Speedboot. Wat een mooie man, wat een hypnotiserende diepe stem en wat een fantastisch schrijver…
Joe Speedboot had me geraakt door de prachtig gecomponeerde zinnen enerzijds en aan de andere kant door het verhaal, het gegeven. Soms heel herkenbaar, soms vreemd absurdistisch. Van begin tot eind boeiend, veel oog voor detail. Ik vond het een ontdekking.
Bij P & W vertelde Tommy Wieringa over zijn nieuwe boek Caesarion. Ik wist niet dat hij een nieuw boek geschreven had, noch dat het slechte recensies had gekregen, ik wist wel dat ik het zou kopen en lezen, no matter what.
Naar de boekhandel gesneld, waar ik haast over het boek struikelde, je kon het niet missen. Vol bombarie in grote stapels geëtaleerd, in tegenstelling tot zijn eerste boek Joe Speedboot, waar hij mee heeft moeten leuren voordat iemand er brood in zag.
Ik kocht het boek en las het binnen een week uit.
Na de eerste moeizame hoofdstukken wilde ik de recensenten gelijk geven. Het taalgebruik is geforceerd en gekunsteld, het lijkt er sterk op dat Wieringa krampachtig probeert mooie taal te maken, als wil hij zijn kunstje uit Joe Speedboot herhalen. Ik kreeg geen sfeerbeelden door, eigenlijk voelde ik niks. Moest hooguit terugbladeren omdat ik de draad kwijtraakte door de gezwollen en opgeblazen zinnen.
Gaandeweg begon het boek me te boeien, iets wat ik wel vaker heb bij boeken waar ik in het begin niet door kan komen. Het blijkt dat het, na even doorzetten, toch meestal wel goed komt tussen een boek en mij.
De verhaallijn zal ondertussen bij de meesten bekend zijn: een jongen ontdekt dat zijn moeder pornoactrice geweest is en daar heeft hij moeite mee. Er komen wat Oedipus-achtige elementen in voor (hij zoekt avontuurtjes met oudere vrouwen), je zou kunnen zeggen dat het een boek is over een moeder-zoonrelatie, maar tevens is het een zoektocht naar een vader, die zijn gezin vlak na de geboorte van zijn zoon verliet.
De hoofdpersonen hoppen van de ene exotische plek op aarde naar de andere. Alexandrië, Los Angelos, een Grieks eiland, Tunesië, Engeland, Nederland... Er wordt vermoeiend veel gereisd.
Ergens halverwege lijkt het of Tommy Wieringa de juiste toon heeft gevonden voor het verhaal. De lezer moet er even in komen, maar de schrijver moest dat ook. Een vrolijk boek is het niet, blij word je er niet echt van, maar ik vond het de moeite van het doorzetten waard.
Tommy Wieringa laat de lezer weer verbazen. Het is een ongewoon boek, net als Joe Speedboot dat was.