Kunstjes

Ik kijk graag naar schaatsen. Als ik zeg schaatsen, dan bedoel ik hardrijden. Speedskating.
Het kunstrijden op de schaats vind ik ook prachtig. Ik hou van de acrobatiek, het spektakel, de kunstjes, maar ook van het balletachtige van die sport. Ik moet toegeven dat het een beetje truttig is, die zwaar opgemaakte meisjes in hun kitscherige, popperige pakjes of catsuits, maar dat hoort er helemaal bij. Vooruit dan maar. De trainers en coaches zien er ook uit als pooiers en Anita’s met hun bontjassen en leren jackjes. Na afloop van zo’n kür zitten er meestal drie personen op het ‘slachtofferbankje’: het fragiele rijdstertje nietig tussen twee strak kijkende begeleiders, die af en toe, voor de vorm, wat glimlachjes produceren. Wat zou er werkelijk in hen omgaan? Binnensmond vloekend omdat ze wéér gevallen is? Nijdig omdat ze wéér niet waarmaakte waar ze op gehoopt hadden? Het is één grote poppenkast. Ik stel me voor dat er in de kleedkamers, veilig uit het zicht van de camera's, heel wat afgetierd en gescholden wordt.
En dan de telling. Ik begrijp er geen jota van. Ik kan de sprongen al niet eens uit elkaar houden. Hoe weet je nou of het een Rittberger was, of een Lutz, een Salchow, een Axel, een Flip?? De commentator weet zelfs te vertellen wat er gaat komen vóórdat er gesprongen wordt! Of wat het had moeten zijn als er níet gesprongen wordt.
Zouden de juryleden turfjes zetten op een vel papier, hun ogen op de ijsvloer gericht? ‘Die Axel in combinatie met die driedubbele Lutz, dat waren 6 punten. Die dubbele Scott die eigenlijk een driedubbele had moeten wezen met een mislukte Salchow erachteraan kost haar zeker 4 punten. En die val, of eigenlijk die bijna-val: ze steunde net niet voor 60% met haar arm op het ijs, het was ongeveer 58%, geeft géén aftrek’.
De juryleden móeten wel naar de kür blijven kijken, anders missen ze belangrijkde elementen. Zitten ze dan blind te turven? Ik kan me indenken dat ze na een wedstrijd helemaal doorgedraaid zijn van het plusjes en minnetjes zetten. Knettergek. Ik geloof er niks van dat het allemaal eerlijk gaat. Dat kan haast niet. Bij kunstrijden is de jurering zo subjectief. Het is niet te meten.
Ondanks dit alles geniet ik toch van een avondje kunstrijden. Over vier jaar ga ik er weer lekker voor zitten!