Vliegen en mieren

Tossa de Mar

Na Sjon en Sjaak, die we hélemáal niet misten, trokken we verder naar het zuiden. Vóór we de Pyreneeën in zouden gaan, wilden we eerst nog een stukje Spanje proeven wat voor ons allemaal onbekend was: de Costa Brava.
Geen wild nachtleven in Lloret of Blanes, maar wel één of meerdere daagjes strand en zee.
We togen richting Girona. Tussen Girona en de kust vonden we een camping, die in ‘Rustiek kamperen in Spanje’ werd omschreven als een kleine, landelijke camping met ruime plekken. Dat leek ons wel wat.
Het was inderdaad wat. We begrepen overigens wel waarom dat ‘landelijke’ erbij vermeld stond, want de camping was omgeven door boerenbedrijven. Daar kleefden wat nadelen aan, o.a. de penetrante ‘boerenlucht’ (beter gezegd: de mestlucht) en de vele vliegen. Je kon geen twee tellen rustig zitten, zonder tientallen vliegen van je lijf te moeten slaan. Rustig bij het zwembad zonnen was er niet bij. Noodgedwongen moest je in beweging blijven om de vliegen weg te houden. Of gewoon in het water blijven. In ieder geval waren de vliegen stukken aangenamer dan Sjon en Sjaak.
Toen we voor het eerst die camping opliepen, bleek hoe geconditioneerd we waren door Sjon en Sjaak’s schrikbewind. We genoten weer van alles wat bij S & S niet mocht: kleding aan bij het zwembad, slippers aan, water mee, rol koekjes erbij, kortom: alles doen wat je zelf wilt! Deze campingbeheerders waren zelfs reuze vriendelijk. Ze gaven ons tips over bezienswaardigheden in Girona, en vertelden waar we het best naar het strand konden. Een klein familiestrandje niet ver van Girona, dat was het helemaal, aldus deze mensen.
We namen hun advies ter harte. Het strandje bleek echt een strandJE te zijn. Het was een piepklein baaitje, prachtig, daar niet van, maar er was werkelijk geen vierkante centimeter strand meer vrij. Hoe oh hoe zouden wij daar in godsnaam nog bij moeten liggen?! We waren met z’n elven... Eigenlijk wilden we al gelijk weer rechtsomkeert maken, maar de kinderen roken de zee en waren niet meer te houden. Ik kan dus écht zeggen dat ik handdoek aan handdoek gelegen heb met wildvreemde Spanjaarden. Je zou bijna kunnen zeggen: kont aan kont. Op een gegeven moment hadden we het toch best naar onze zin. We hadden in de loop van de middag een aardig stukje strand geconfisceerd, en we konden zelfs allemaal languit liggen. Wat wil je nou nog meer!
De volgende dag besloten we naar een écht strand te gaan. Naar Tossa de Mar. Het oude stadsgedeelte, compleet met een stadswal, was prachtig. Smalle straatjes waar weinig toeristen kwamen, maar ook gezellige, levendige winkelstraatjes, waar we heerlijk de toerist konden uithangen.
Na dit tweede dagje strand besloten we de Costa Brava te laten voor wat het was. Het was mooi geweest. We hadden bovendien een paar dagen nodig om onze geroosterde en verbrande velletjes te laten helen.
De camping verlieten we na drie dagen, want behalve vliegen bleken ook mieren behoorlijk huis te houden op deze camping. We hadden zeker vijf groten mierenhopen op ons stukje grond, waarvan één vlak voor de ingang van mijn tentje. Het was wel grappig om te zien hoe zij de resten van onze broodmaaltijden wegsleepten: filevorming met hele stukken stokbrood. In het begin probeerden we nog de mierenhopen uit te roeien door er kokend water over te gieten, lekker sadistisch, maar het mocht niet baten.
Iedere camping had wel wat: eerst hadden we een Sjon en een Sjaak, nu hadden we vliegen en mieren. We verkozen toch unaniem het laatste...
Onze volgende camping was in Montagut, vlakbij Olot. Een uitvalsbasis voor prachtige wandeltochten.

Wordt vervolgd.