Massé

Op weg naar Albert Heijn kwam ik er langs. Meestal kan ik weerstand bieden aan alle tentoongespreide lekkernijen, maar nu móest ik bij de Jamin naar binnen. Dat is het gevaar van boodschappen doen met een lege maag: je laat je verleiden door onnodige aankopen.
Ik zag in gedachten die onweerstaanbare, zachte, zwarte, lekker weghappende honingnoppen, en ter plekke besloot ik een zakje te vullen. Watertandend bij de gedachte alleen al. Honingnoppen zijn zo'n beetje de lekkerste dropjes die ik ken, en alleen verkrijgbaar bij Jamin. Laten ze het nu niet hebben! Daar stond ik dan. Lege zak in mijn ene hand, snoepschepje in mijn andere. Ik ging niet weg, maar maakte een selectie uit andere lekkere dropjes en snoepjes. Keuze genoeg. Wikkend en wegend vulde ik mijn zakje. Het moet namelijk wel écht lekker zijn, ik ga niet zomaar wat in dat zakje scheppen. Mijn oog viel op een lichtbruin goedje. Het zag er enigzins onsmakelijk uit: vale lichtbruine mini baksteenvormpjes. "Borsthoning" stond er bij vermeld. Ik had geen idee wat het was, ik kende het niet. Ik besloot er een paar van in mijn zakje te gooien.
In de auto op de terugweg naar huis kon ik me al niet meer bedwingen en stopte één zo'n borsthoningsnoepje in mijn mond. Het smaakte zeer vertrouwd, maar ik had nog steeds geen idee wat het was. Ik kreeg wel sterke déja-vu gevoelens, ik herkende de smaak. Maar wat was het?? Nog voor ik thuis was wist ik dat dit een snoepje was wat ik vroeger als kind vaak at. Ik zag mijzelf door de binnenstad van Groningen lopen, samen met een vriendin, op weg naar het gymzaaltje waar wij twee keer in de week trainden met de turnselectie.
De smaak van dat snoepje bracht beelden boven die ik tot dat moment vergeten was. Ik zag ons ineens weer naar de bushalte slenteren, langs het snoepwinkeltje. Daar kochten we bijna wekelijks een zakje van dat goedje wat nu Borsthoning genoemd wordt.
De naam Borsthoning zei me nog steeds niets, maar thuisgekomen googlede ik dat woord. En toen viel het kwartje! Vroeger werden die zoete brokjes inderdaad verkocht als Jodenvet, oftewel Massé. En onder de naam Massé ken ik dat snoepgoed. Het is een mierzoete, bijna bitterzoete lekkernij. Toentertijd werd het verkocht in onregelmatige witte brokjes. Het was een restprodukt van de aardappelzetmeelproduktie. Tegenwoordig wordt het niet meer op dezelfde manier geproduceerd, maar is het een restprodukt van maïsverwerking. Niet dat me dat interesseert, maar dat las ik op internet.
Gek dat een smaaksensatie je zo terug kan brengen naar je jeugd. Waar je al decennia niet meer aan gedacht hebt, zie je ineens voor je alsof het gisteren was.
De naam Jodenvet zal nu wel helemaal taboe zijn, vooral omdat negerzoenen nu ook ineens "Buys Zoenen" moeten heten. Het zal wel. Voor mij blijven negerzoenen gewoon negerzoenen.
Borsthoning vind ik trouwens ook een dubieuze naam. Ik hou het maar gewoon op Massé. Het snoepgoed dat me in één klap weer een meisje van pakweg 11 jaar deed worden toen ik het jaren later weer proefde.

Borsthoning zoals het er nu uit ziet.